Eg satt der og såg ut over det golda… nei, faen! …det grønna – det særdeles grønna – og frodiga landskapet.
«Eg vil det så veldig gjerna, men eg klare det ikkje.»
Mens all verdens godhet og skjønnhet bare rant ut av deg. Bare fordi eg va der. Bare fordi du kunne og eg ønska.
Og luktå. Den luktå. Som… eg vett ikkje om du lig’u (de fleste gjør’kje), men for meg e den bare god. Og… faktisk – velbehag!
Så der låg eg med øynene lukka. Det va ein liten vind, men eg va dekka av et usynlig varmt teppe. Mens du kverna i håvet mitt. På repeat. Harmoni og balanse. Ikkje nødvendigvis lykke. Bare harmoni og balanse. Mens eg va. Bare va. Meditativt uten å meditera. Søvn uten å sova. In limbo. Med verdens beste surround-mikrofoner på. Ka – kem! – hadde eg vært uten?
Så innhenta eg meg sjøl. Og vel så dét. Det e då det blir så vanskelig. Naturlig nok. For kordan ska en finna ord på det som ikkje e, når det kun e det som va, har vært og e som kan malas med ord?
Så der låg eg og kikka ut over overflaten som aldri kan ver lik. Kordan den glei over i og gjekk i ett med teppet som alt eksistere i. Mens lyden som aldri e seg sjøl lik, men som alle gjenkjenne som den samme, fløyt gjennom meg og gjorde meg te ett med alt. Så fryktelig liten og ubetydelig eg blei. Så deiligt det va… e!
Eg klare det nok. Bare ikkje med éin gang. Og ikkje feilfritt. Og ikkje på dine eller andres premisser; det har eg ikkje – og komme eg aldri – te å ha forutsetninger te å klara.
Så lenge du godtar dét – så lenge eg godtar dét! – ska eg vel kanskje klara noe av det, te ein viss grad – ein gang. Fordi eg vil. Fordi det gjør meg, og dermed alle, godt.
God helg.
Ha et godt liv, sa du.
Takk. Eg ska prøva. Du òg!